Kvikmyndarýni: The Adventures Of Tintin: The Secret Of The Unicorn

Ungi rannsóknarblaðamaðurinn Tinni kemur sér í krappann þegar hann kaupir líkan af skipinu Einhyrningnum á flóamarkaði vegna þess að hættulegir menn sækjast eftir því og leyndarmáli líkansins. Eftir að Tinni finnur bréfsnifsi í skipslíkaninu er honum rænt og skellt um borð í skipi undir stjórn illmennisins, Sakkarín, en þar er einnig að finna annan lykil að leyndarmáli Einhyrningsins; Kaftein Kolbein.

Vá hvað ég bjóst ekki við því að þessi kvikmynd yrði svona þéttlega ofin. Við erum að tala um að þeir Edgar Wright, Joe Cornish og Steven Moffat tókst að blanda hlutum úr þremur Tinnabókum saman í fljótkeyrða ævintýramynd sem er algjörlega hliðholl tóni, persónum og spennu Tinnabókanna. Það er þó Spielberg sem tekst að færa okkur lokaútgáfuna í sínu fullkomna formi sem er ekki bara skotheld skemmtun sem sýnir aðdáun hans á Tinnabókunum við hvert tækifæri, heldur stórkostleg kvikmynd yfir höfuð. Peter Jackson hefur að sjálfsögðu átt hlut í því en eins og er á Spielberg helsta heiður myndarinnar. Þessi fyrsta raunverulega stórmynd um Tinna ilmar af virðingu, ástúð og hlýindum gagnvart efninu – fyrsta skot myndarinnar eftir kreditlistann er eins og traust handaband leikstjórans og handritshöfunda um að myndin sé í góðum höndum. Það er nánast ómögulegt að vera aðdáandi bókanna og vera ósáttur við útkomuna.

Þessi fyrsta raunverulega stórmynd um Tinna ilmar af virðingu, ástúð og hlýindum gagnvart efninu – fyrsta skot myndarinnar eftir kreditlistann er eins og traust handaband leikstjórans og handritshöfunda um að myndin sé í góðum höndum.

Robert Zemeckis hefur lengi verið horn í síðu minni hvað varðar notkun hans á mo-cap tækninni, því hann hefur einfaldlega aldrei komist lengra en að gera húðklæddar gínur með sviplaus andlit (Unhcarted-leikjunum tókst jafnvel betur en Zemeckis að blása lífi í tölvupersónurnar). Spielberg tekst hinsvegar að koma okkur upp úr óþægindadal Zemeckis og færir okkur frábæra blöndu af raunverulegum svipbrigðum og skrípalegum fígúrum Hergés. Spielberg nýtir sér það að þessi kvikmynd sé unnin í tölvu eins mikið og hægt er; stundum tekur hann feilspor, en oftast færir hann okkur stórbrotið sjónarspil og hasaratriðin eru meðal þess flottasta sem ég hef séð frá manninum í langan tíma.

Það fer ekki á milli mála að persónurnar eru þær sömu og í bókunum og tekst öllum leikurunum að lifa sig inn í þær uppá hár. Jamie Bell ER Tinni, ekki spurning um það. Hann sýnir sömu drenglegu tilhlökkunina og ákafann við að komast til botns í málinu, ásamt því að ná glaðlegu undirtónum persónuleika hans. Andy Serki er sprelllifandi í hlutverki hins drykkfelda Kaftein Kolbeins og sýnir enn og aftur að hann eignar sér algjörlega hvert mo-cap hlutverk sem hann tekur að sér. Drykkjuskapur Kolbeins er kostulegur í myndinni (drykkja var oft óvænt það fyndnasta í bókunum um Tinna) og á einhver fyndnustu atriðin í þessari sprenghlægilegu mynd. Simon Pegg og Nick Frost eru virkilega góðir saman sem Skaftarnir og klæðast gríninu mjög vel – ég átti erfitt með að greina hvor væri að tala stundum.

Tölvukvikunin er notuð til fulls og það er alveg unaðslegt að horfa á myndina, stútfull af smáatriðum og oft rekur maður augun í skemmtilegar tilvísanir í önnur ævintýra Tinna. Það besta við tölvuvinnsluna er að hasarsenurnar eru mun stærri en þær hefðu getað orðið ef myndin hefði verið tekin á staðnum. Það er einfaldlega aðdáunarvert að horfa á eltingarleikinn í seinni hluta myndarinnar, ég man ekki hvenær ég sá síðast svona troðfullt og áhrifamikið spennuatriði. Myndinni tekst einnig það sem fyrstu Pirates of the Caribbean tókst en ekki þeirri nýjustu; að nýta umhverfið í skylmingarnar; bardagarnir á Einhyrningnum eru án efa besta dæmið. Leikurinn og tölvuvinnslan mynda ógleymanlegan blæ yfir alla myndina sem er einskonar samblanda af hinum túlkunarmikla leik gullaldar-Hollywood, sviðsetningu nýja-Hollywood og hasar 21. aldarinnar að hætti Spielbergs. Ég verð einnig að bæta því inn að þetta er næst fyndnasta kvikmynd ársins á eftir The Inbetweeners.

Leikurinn og tölvuvinnslan mynda ógleymanlegan blæ yfir alla myndina sem er einskonar samblanda af hinum túlkunarmikla leik gullaldar-Hollywood, sviðsetningu nýja-Hollywood og hasar 21. aldarinnar að hætti Spielbergs.

Myndin er þó ekki algjörlega gloppulaus; klippingin og myndatakan þjást stundum í þessari tilraun Spielbergs í tölvuteiknimynd – þá meina ég að stakar ákvarðanir í blöndun atriða eru örlítið truflandi. Óvæntasti gallinn eru stef John Williams – eða réttara sagt, hversu óeftirminnileg þau voru. Það er líklegast bara útaf væntingum mínum gagnvart honum, en mér fannst hann ekki skila sér almennilega í þessu samstarfi með gamla félaga sínum, Spielberg. Gallarnir eru fáir og mjög aðskildir og þrátt fyrir þá er þessi mynd svo sjálfsörugg og vönduð að gallar hennar eru mjög smávægilegir í samanburði við styrkleika hennar og tekst að slá flestar kvikmyndir í dag útaf laginu þrátt fyrir að vera í raun mjög einföld.

Fyrsta ævintýri Tinna veit nákvæmlega hvernig mynd hún er og stefnir aldrei í að vera meira en frábær fjölskylduskemmtun, hrúgandi inn ást og unaði allra þeirra sem komu við vinnslu hennar. Myndin er einfaldlega fullkomin fyrir það sem hún er. Þétt kvikmynd sem vætir kverkarnar fyrir ennþá meiri Tinna og skilur eftir sig glaðbrosandi aðdáendur belgíska blaðamannsins sem eru þyrstir í frekari ævintýri persónanna.

– Axel Birgir Gústavsson