Bókarýni: Kallið eftir Elí Freysson

„Unglingsstúlkan Katja hefur aldrei vitað hvað hún er í raun og veru. Hún veit af atburðum áður en þeir gerast og sér voðaverk fortíðarinnar. Undarleg og óskiljanleg tilfinning ásækir hana og kallar á átök. Kvöld eitt birtist hin dularfulla Serdra og segist vera af sama meiði og að þeim beri skylda til að sporna við djöfullegum öflum sem ógna mannkyni. Katja yfirgefur heimahagana til að læra á aflið sem býr innra með henni og stígur þar með inn í aldagamalt skuggastríð.“

Þetta stendur aftan á bókinni Kallið eftir Elí Freysson sem gefin var út núna fyrir stuttu. Eins og sést þá er þetta tiltölulega venjuleg ef ekki klisjukennd hugmynd um að einhver þurfi að hlýða einhverju „kalli“ og fara út í heim til að sigrast á hinum íllu öflum sem vilja eyðileggja hann. En þó að hugmyndin geti verið nokkuð hefðbundin þá er sagan samt sem áður vel út leidd og kemur manni skemmtilega á óvart.

Bókin setur upp heim þar sem djöflar, draugar, afturgöngur og seiðkarlar ráfa um heiminn og reynir einnig að setja upp nokkurs konar „grand scheme“ gerð af fantasíu eins og í Lord of the Rings. Henni tekst nokkuð vel að setja upp heiminn til að réttlæta sögu Kötju og hjálpa manni að skilja hvað hefur gerst svo að heimurinn sé eins og hann er. Þrátt fyrir að þetta sé ágætlega gert var ég að vonast til að söguþráðurinn yrði aðeins einfaldari því bókin er svo stutt að erfitt er að kremja svo mikið af efni í einungis 270 blaðsíður. Af því að bókin er svo stutt þá fær maður aðeins smá smakk af því sem hefur gerst í heiminum. En þetta er einmitt heimur sem mann langar að vita meira um.

Kallið Kallið er í rauninni eins konar „coming of age“ saga þar sem í fyrri hluta bókarinnar er Katja meira og minna að rabba við Serdru og læra að verða Rauðkufl. Hefði hún haldið áfram á þessari braut sem einföld upprunasaga fyrir Kötju með nokkuð einföldum söguþræði sem hefði síðan þróast út í þetta „grand scheme“ sem heltekur bókina við miðbikið.

Samtöl Kötju og Serdru eru nokkuð skemmtileg og Elí gengur vel að sannfæra mann um að Katja sé óreynd ung stúlka og að Serdra sé hinn reyndi meistari sem hefur öll svörin. Þrátt yfir það eru stundum gloppur í karakterum þeirra því stundum er Serdra mjúk og væn við Kötju einungis til að breyta hegðun sinni á sekúndubroti og verða bitri kennarinn aftur. Sama gerist með Kötju sem missir stundum sjarmann og verður smá vælupúki. Í heildina litið er þetta ekki mikið mál og Elí sýnir í Kallinu að hann á létt með að skrifa hvaða gerð af manneskju sem er.

Þó að Kallið sé ekki meistaraverk þá er hún samt sem áður góð skemmtun og ég mæli algjörlega með henni ef fólk vill næla sér í stutta bók sem kynnir áhugaverðann heim. Vonandi heldur Elí áfram að skrifa um þennan heim svo maður geti fengið að sjá hvert sögunni miðar.