Kvikmyndarýni: The Silence of the Lambs (1991)

Það er heldur betur spennandi og fjölbreytt úrval kvikmynda sem Bíó Paradís bíður áhorfendum upp á í sumar. Sérstök sumardagskrá hefur verið sett saman þar sem gamlar klassískar kvikmyndir, aðallega frá Hollywood, eru á boðstólnum. Virkilega gott framtak enda miklu skemmtilegra fyrir þá sem aðeins hafa séð margar af þessum myndum á VHS eða DVD að sjá myndirnar í kvikmyndahúsi.

Gleðin hófst með sýningu á The Silence of the Lambs (1991) í leikstjórn Jonathan Demme. Myndin hlaut fimm Óskarsverðlaun á sínum tíma, meðal annars sem besta mynd en einnig hlaut Anthony Hopkins og Jodie Foster verðlaun fyrir besta leik í aðalhlutverki. Einhversstaðar heyrði ég að Hopkins sé eini leikarinn í sögu Óskarssins sem hreppt hefur styttuna fyrir jafn lítinn skjátíma. Viðvera hans í kvikmyndinni er víst ekki nema ca. 15 mín samtals. Leiklistarhæfileikar hans eru þó slíkir að nærvera hans virðist vera út alla myndina. Það er einhver óútskýranlegur kraftur sem karlinn hefur sett í hlutverkið.

Söguþráðurinn er ekki flókinn. Myndin fjallar í stuttu máli um leit lögregluyfirvalda að raðmorðingjanum Buffalo Bill sem drepur ungar stúlkur og flær þær. Ungur nemi, Clarice Starling (Foster), hjá FBI er fengin til þess að taka viðtal við Dr. Hannibal Lecter, sem situr í fangelsi, og fá upplýsingar um Bill sem nýst gætu í rannsókn málsins. Upphefst mjög náið samband milli Lecter og Starling og með hjálp Lecter kemst Starling smátt og smátt á sporið.

Silence of the Lambs

Það sem gerir myndina áhugaverða og verður eflaust ekki ljóst fyrr en við annað áhorf er að myndin segir í raun nokkrar sögur í einu. Því myndin fjallar um karlaveldið og hvernig konur eru undirokaðar í karlasamfélaginu. Konur eru fórnarlömb raðmorðingja og Starling er að vissu leyti fórnarlamb feðraveldisins. Hún þarf að takast á við bæði Bill og karlasamfélagið innan lögreglunnar. Hún sýnir á endanum hvað í henni býr og rís upp gegn körlunum á marga vegu.

Það sem gerir myndina svona góða að mínu mati er leikur Hopkins og Foster en þau smellpassa saman og styðja við hvort annað þegar þau eru að leika á móti hvort öðru. Hopkins stelur náttúrulega þó algjörlega senunni og sýnir stórleik. Demme kom víst mjög lítið nálægt túlkun Hopkins á Lecter en Hopkins er sagður hafa fengið innblástur fyrir hlutverkið með því að taka sér ketti til fyrirmyndar. Því eru hreyfingar hans oft á tíðum mjög fágaðar og hægar.

Það þarf margt að smella saman svo úr verði góð kvikmynd og í Silence of the Lambs er það sérstaklega leikurinn, kvikmyndatakan og hljóðmyndin öll (tónlist og hljóðvinnsla). Eftir að hafa séð myndina oftar en einu sinni þá kemur alltaf betur í ljós hvað hljóðvinnslan er gríðarlega góð og hvernig hún spilar saman með tónlist myndarinnar. Kvikmyndatakan er annar plús og vekur athygli að oft á tíðum virðast persónur myndarinnar horfa beint í vélina og til áhorfenda. Áhrifin sem þetta gefur koma vel í ljós þegar myndin er sýnd á stóru tjaldi og þá sérstaklega þegar Hopkins er í mynd. Hann gleypir gjörsamlega salinn, eða hreinlega gúffar honum í sig!

Það væri hægt að skrifa heila doktorsritgerð um þessa kvikmynd og því ætla ég að forðast að hafa þetta einhverja langloku. Eftir sýningu myndarinnar þá skyldi ég hversu gríðarlegan áhrifamátt hvíta tjaldið í kvikmyndahúsi hefur. Loksins fengu áhorfendur tækifæri til þess að sjá myndina þar sem hún á heima. Ef þið hafið séð margar af þessum sumarmyndum áður eða jafnvel allar þá mæli ég með því að þið skellið ykkur aftur á myndirnar í Bíó Paradís og upplifið þær á heimavelli.