Birt 9 desember 2016 | Bjarki Þór Jónsson
Leikjarýni: The Last Guardian – „einstök leikjaupplifun“
Samantekt: Heillandi leikur sem inniheldur áhugaverðan og tilfinningaríkan söguþráð.
4.5
Heillandi
Óhætt er að fullyrða að stór hópur tölvuleikjaspilara hefur beðið lengi með mikilli eftirvæntingu eftir útgáfu The Last Guardian. Leikurinn á sér óvenju langa sögu en hann var í þróun allt frá árinu 2007 og í gegnum árin var útgáfudeginum ítrekað seinkað – sumir voru jafnvel farnir að efast um að leikurinn yrði nokkurntímann gefinn út.
En loksins, heilum níu árum síðar, er leikurinn kominn í búðir og spurning hvernig þessi langi gerjunartími hefur farið með leikinn.
Þeir leikjanördar sem hafa verið að fylgjast með The Last Guardian undanfarin ár vita að hér er ekki hefðbundinn AAA tölvuleikur á ferðinni, þar sem grafík, hasar og sprengingar skipta mestu máli. Það er japanski leikjahönnuðurinn Fumito Ueda sem stendur á bakvið gerð The Last Guardian, en hann gerði garðinn frægan með leikjunum Ico (2001) og Shadow of the Colossus (2005) sem hafa gjarnan verið nefndir sem dæmi um tölvuleiki í listrænum skilningi (líkt og Axel Gústavsson gerðir í greininni Ico, Flower og tölvuleiki sem listform frá árinu 2012) Líkt og í fyrri leikjum Fumito þá spila mannlegar tilfinningar og fegurð stórt hlutverk í The Last Guardian ásamt því að bjóða upp á áhugaverða sögu þar sem spilarinn fær að kynnast aðalsöguhetju leiksins, ungum dreng og furðudýrinu Trico betur.
Saga The Last Guardian er sögð á áhugaverðan hátt þar sem spilarinn veit jafn lítið og strákurinn í leiknum…
Leikurinn byrjar nokkuð óvænt. Engin baksaga er spiluð í byrjun leiksins svo spilarinn veit í raun ekkert hvað er í gangi eða hvert verkefni hans er í leiknum. Án þess að spilla sögunni þá byrjar leikurinn þannig að strax í byrjun rankar aðalsöguhetja leiksins, ungur strákur, við sér í helli hliðina á furðudýri, sem er einskonar blanda af ketti, hundi og fugli, sem er máttfara og fast í hlekkjum. Fyrsta verkið er að aðstoða þetta furðudýr, sem er kallað Trico, í kjölfarið fer hægt og bítandi af stað saga um samband og leiðangur þeirra tveggja. Saga The Last Guardian er sögð á áhugaverðan hátt þar sem spilarinn veit jafn lítið og strákurinn í leiknum um hvað er í gangi og fáar sem engar vísbendingar gefnar, heldur er það alfarið í höndum spilarans að finna úr því.
Bæði drengurinn og Trico hafa sína styrkleika og veikleika í leiknum og er það hlutverk spilarans að kynnast tvíeykinu og læra hvernig þeir geta unnið saman.
The Last Guardian er þrautaleikur sem inniheldur einfalda en fjölbreytta spilun. Tvíeykið þarf að læra að vinna saman til að komast í gegnum ýmiskonar hindranir sem tvinnast svo við framvindu leiksins. Bæði drengurinn og Trico hafa sína styrkleika og veikleika í leiknum og er það hlutverk spilarans að kynnast tvíeykinu og læra hvernig þeir geta unnið saman. Eins og áður sagði þá leiðbeinir leikurinn spilaranum lítið sem ekkert – eitthvað sem að fáir leikir þora að gera í dag – og þýðir þetta að spilarinn er alveg einn á báti þegar kemur að því að leysa þrautirnar. Í flestum tilfellum eru lausnirnar nokkuð augljósar, en inná milli leynast nokkrar tímafrekari og flóknari þrautir sem geta reynt svolítið á þolinmæðina.
Andrúmsloft leiksins er í rólegri kantinum en inniheldur þó hvorutveggja spennandi og dularfulla kafla í bland við rólega kafla þar sem spilarinn skoðar sig um og reynir að leysa þrautir. Fyrir utan áhugaverða og vel heppnaðan söguþráð þá býður leikurinn upp á einstaklega áhugaverða karaktera, unga drenginn og Trico, sem auðvelt er að tengjast. Það er beinlínis erfitt að falla ekki fyrir furðudýrinu Trico sem er ofurkrúttlegur þrátt fyrir að vera risavaxinn. Leikurinn er ákaflega hægur til að byrja með en verður fjölbreyttari hægt og rólega. Söguheimurinn í leiknum er forvitnilegur þar sem flakkað er á milli þess að vera inní dimmum byggingum eða úti í litríkri náttúru. Hægt er að skoða sig frjálslega um í leiknum og er nánast hver einn og einasti rammi eins og vel heppnað málverk.
Aðdáendur Fumito Ueda ættu ekki að verða fyrir vonbrigðum með The Last Guardian. Þrátt fyrir að grafík leiksins sé ekki sú allra flottasta í dag, þá er útkoman einstaklega falleg og grípandi. Heimurinn og tvíeykið eiga auðvelt með að heilla mann upp úr skónum, og þá sérstaklega furðuveran Trico. Tónlistin í leiknum er einnig stórgóð og smellpassar við hápunkta leiksins í bland við þögnina sem ríkir í leiknum.
Helstu gallar leiksins tengjast myndavél og stýringunni í leiknum.
Helstu gallar leiksins tengjast myndavél og stýringunni í leiknum. Reglulega koma upp óþægileg sjónarhorn þar sem erfitt er að átta sig á því hvað snýr upp og hvað snýr niður. Þetta gerist nokkuð reglulega þegar tvíeykið ferðast um þröng rými og myndavélin veit varla hvar hún á að staðsetja sig. Maður hefur lent inní veggjum, inní Trico og jafnvel fengið nærmynd af rassaborunni á greyið furðudýrinu. Sömuleiðis getur verið erfitt að stjórna drengnum og Trico við ákveðnar aðstæður, þá sérstaklega þegar að drengurinn er að klifra á Trico eða gefa honum skipanir. Þetta getur verið sérlega truflandi á köflum og rífur mann auðveldlega úr innlifun leiksins – en þessir gallar eiga sem betur fer aðeins við afmarkaða kafla.
Með The Last Guardian nær Fumito Ueda enn og aftur að sýna listrænt gildi tölvuleikja, fer sínar eigin leiðir og nær að bjóða uppá einstaka leikjaupplifun sem skilur eitthvað eftir sig.
Menn eru misjafnlega lengi að klára leiki en The Last Guardian gaf mér u.þ.b. 10-13 klukkutíma í spilun og er þetta leikur sem er auðveldlega hægt að spila oftar en einu sinni. Ég gekk vel sáttur frá leiknum og fannst hann standast væntingar þrátt fyrir misgóða byrjun. Með The Last Guardian nær Fumito Ueda enn og aftur að sýna listrænt gildi tölvuleikja, fer sínar eigin leiðir og nær að bjóða uppá einstaka leikjaupplifun sem skilur eitthvað eftir sig. Takk fyrir mig Fumito Ueda!
Þú hefur kannski áhuga á þessu...
Final Fantasy VII Rebirth – „Ævintýrið heldur áfram“ →
Mortal Shell – Souls-legur leikur sem hittir í mark →
Control hefur sína kosti og galla →
