Senua’s Saga: Hellblade 2 er framhald af Hellblade: Senua’s Sacrifice sem kom út árið 2017 og var þróaður og gefinn út af Ninja Theory. Á þeim tíma þá var Ninja Theory sjálfstætt fyrirtæki og gaf út leikinn sinn á bæði PS4, Xbox One, Xbox Series X/S og jafnvel Nintendo Switch. Núna eru þeir í eigu Microsoft (sem gerir mann áhyggjufullan um framtíð þeirra í ljósi nýlegra frétta um uppsagnir) þannig að leikurinn kemur bara út á PC og Xbox Series X/S til að byrja með.
Senua’s Saga: Hellblade 2 er framhald af Hellblade: Senua’s Sacrifice sem kom út árið 2017 og var þróaður og gefinn út af Ninja Theory
Það er erfitt að skilgreina þessa leiki og því sting ég upp á að þeir séu kallaðir „upplifunarleikir“. Það snýst allt um að spilarinn upplifi það sem Senua er að ganga í gegnum. Þess vegna þarf að hafa góð heyrnartól því að mikið er lagt í að hljóð, raddir og annað komi frá öllum áttum. Þetta er samt leikur þar sem þú þarft að berjast við óvini eða leysa þrautir en það er í baksæti við það að skapa sem besta upplifun þ.e. hvernig það er að vera í hausnum á Senua. Þess vegna eru bardagarnir eða þrautirnar ekkert sérstaklega erfiðar en eru engu að síðar vel gerður hluti leiksins.
Senua þjáist nefnilega af „psychosis“ eða geðklofa sem þýðir innan leiksins að það er ekki hægt að stóla á að það sem Senua sér og upplifir er eitthvað sem er að gerast í raunveruleika leiksins. Fyrsti leikurinn gerði þessu mjög vel skil og það liggur við að ég mæli með að fyrsti leikurinn sé spilaður á undan til að gera sér betur grein fyrir hvað er í gangi. En eflaust er hægt að geta sér það til því að raddirnar sem fylgja alltaf Senua eru aftur hér og útskýra margt. Raddirnar eru margar, koma úr mörgum áttum í heyrnartólunum en endurspegla tilfinningarlegt ástand Senua því að stundum hrósa þær henni en yfirleitt eru þeir að letja, hræða eða tala hana niður. Einstaka sinnum bætast við drungalegri raddir. Leikjalega séð geta raddirnar samt orðið þreytandi því að þær eru stanslaust þarna og það eru ekki ýkjur. Eflaust á þetta sér ástæðu í því að geðklofi Senua er það slæmur að hún heyrir raddir stanslaust en það getur verið erfitt þegar Senua á í dramatískum samræðum við fólk og raddirnar eru með athugasemdir við hverja einustu setningu sem hinn aðilinn segir. Eins og í fyrri leiknum þá geta raddirnar hjálpað með að leysa þrautir og sagt til um hvort maður er á réttri leið.
Raddir í huga Senua eru stór hluti leiksins og nánast krefjast heyrnartóla.
Það er búið að draga talsvert úr bardögum og þrautum þ.e.a.s. veikasta hluti fyrsta leiksins. Hérna eru færri bardagar en þeir eru betur gerðir, hraðari og fjölbreyttari en áður og þarna skilar sér mikil vinna við „motion capture“ Ninja Theory. Þeir eru ekki eins kaotískir og áður þar sem Senua snýr sér alltaf rétt en áður þá snerist hún í hringi við að verjast höggum. Sama með þrautirnar sem gátu orðið mjög þreytandi langar í fyrri leiknum og tóku mann algerlega úr sögunni en hérna þá eru þeir einfaldari og þjóna frekar því hlutverki að sýna manni umhverfið.
Senua’s Saga: Hellblade II gerist á Íslandi og Senua hefur ákveðið að láta taka sig sem þræl frá heimalandi sínu, Orkney, til að stöðva þrælahald forfeðra okkar. Þegar hún kemur þangað þá er ástandið ekki alveg eins einfalt og hún hélt og hún þarf að taka á við ýmsar áskoranir. Melina Juergens leikur Senua eins og áður á sinn einstaka máta en við sjáum fljótlega leikarann Guðmund Þorvaldsson sem hefur verið að koma sér ágætlega fyrir í leikjabransanum sem raddleikari.
Það er hrein unun að sjá íslenska landslagið; mosinn, fjörusteinarnir, klettarnir, hraunið og meir að setja íslensku flóruna því að það er hægt að þekkja blómin, sveppina, birkið og þar fram eftir götunum. Síðan eru að sjálfsögðu hverum, eldgosum og djúpum hellum gerð skil ásamt öllu því manngerða eins og húsum, vörðum, fatnaði, vopnum og svo mætti lengi telja. Bakgrunnurinn og grafíkin er til fyrirmyndar. Veðri og náttúruöflum eru gerð vel skil hérna. Það er líka gaman af því að kaflar leiksins bera allir nafn íslenskra staða.
Það er hrein unun að sjá íslenska landslagið; mosinn, fjörusteinarnir, klettarnir, hraunið og flóru landsins.
Undirritaður spilaði á PC en það var ákveðin áskorun að berjast og spila á lyklaborðinu og því mæli ég frekar með að fólk noti stýripinna eða kaupi leikinn á Xbox Series leikjatölvu. Það voru engin vandamál með FPS og það eru ýmsir möguleikar til að stilla grafíkina betur. Það truflaði mig stundum lítils háttar ákveðin „soft focus“ grafík leiksins sem ég reyndi að stilla betur en það gæti verið því að ég er vanari leikjatölvum og það var ekki að trufla mig alvarlega.
Leikurinn er mjög góður og maður er þakklátur fyrir að markaðurinn sé ennþá að gefa út öðruvísi leik en gengur og gerist. Hellblade 2 er talsvert styttri en aðrir leikir sem er í góðu því að það vantar fleiri leiki sem drekkja mann ekki í söfnunarhlutum og ýmsum aðferðum til að eyða tíma spilarans (það eru 1428 hlutir til að safna í Hogwart’s Legacy sem dæmi). Þetta er hins vegar alveg á mörkunum því að fyrsti Hellblade kostaði 30$ árið 2017 en þessi kostar 50$ (stórir AAA leikir í dag eru 70$) og það tekur álíka langan tíma að klára þá eða 7-8 tíma. Hann er alveg þess virði skv. undirrituðum en hver og einn verður að meta það. En verðið er í raun ekki aðalatriðið því að hann kemur strax inn í Gamepass pakkann og verðmódelið byggist væntanlega á því að fá fólk til að kaupa áskrift þar. Þannig séð þá er þetta alveg frábær viðbót.
Niðurstaðan er sú að fyrir spilara sem kunna að meta góða sögu sem leggur áherslu á drungalegt umhverfi og erfið viðfangsefni, þá er þetta sannkallað listaverk. Fyrsti leikurinn hafði mun meiri áhrif á mig og það er líklega bölvun þess að gera framhald, að það nást ekki alveg sömu hæðir sérstaklega þegar leikurinn er byggður upp á sams konar máta og ég get ekki neitað því að ég vonaðist eftir meiri nýjungum. En ég kann svo sannarlega að meta þennan leik og gæti alveg hugsað mér að spila hann aftur, sérstaklega ef hann kemur út á Playstation sem er kannski borin von. Þetta er leikur sem myndi una sér vel í VR.
Leikurinn veit hverjir styrkleikar hans eru og spilar inn á þá mjög vel. Hann eyðir ekki tíma spilarans að óþörfu og það er erfitt að finna marga leiki þar sem leikjaupplifun er eins alger.
Eintak var í boði útgefanda