Smásögurýni: Dead Trees Give No Shelter eftir Wil Wheaton
Samantekt: Skemmtilegt og hressandi að lesa en mætti vera örlítið lengri!
4
Góð smásaga
Ég veit ekki með ykkur en þegar ég heyri nafnið Wil Wheaton þá dettur mér ekki „höfundur“ og „lestur“ strax í hug heldur frekar hugsa ég strax um þættina geysivinsælu, The Big Bang Theory, og hvað hann virtist skemmta sér vel við að leika sjálfan sig, nördið sem hafði leikið í m.a. Star Trek: The Next Generation og í hinni æðislegu Stand By Me fyrir löngu síðan. Það kom mér skemmtilega á óvart þegar ég rakst á færslu hans á Twitter þar sem hann var að biðja fólk um að lesa nýjustu yfirnáttúrulegu hryllingssmásögu sína, Dead Trees Give No Shelter. Af einskærri forvitni, og fyrst ég hafði voðalega lítið annað að gera, þá keypti ég eintak á meðan ég sat í lestinni á leiðinni í skólann. Nóg um það, hér kemur umfjöllunin um þessi fínu kaup. Þessi grein mun vera laus við spilla en ég verð þó aðeins að ræða byrjunina örlítið til leyfa ykkur að ákveða hvort þið viljið síðan lesa þetta.
Lesandinn kemur fyrst inn í söguna árið 2014 en kemst fjótlega að því að einhverjir gríðarlega óhugnanlegir atburðir sem gerðust 20 árum fyrr eru að minnsta kosti jafn mikilvægir og það sem gerist í nútímanum. Þaðan er lesandanum hent beint inn í fjörið þegar Kenneth Blake, fangi sem liggur á aftökubekknum í ónefndu fangelsi í Ohio, fullyrðir að hann hafi ekki drepið Charlie Turner, bróður söguhetjunnar Jay Turner, á örlagaríkri nóttu fyrir einhverjum 20 árum síðan. Þaðan eftir fylgist lesandinn með Jay og hvernig hann tekst á við að hafa heyrt þessa fullyrðingu og einnig að maðurinn sem var sakfelldur fyrir morð litla bróður síns sé loksins búinn að gjalda fyrir gjörðir sínar.
Ég skil vel að höfundurinn vilji láta manni bregða við lesturinn, þetta á jú einu sinni að heita hryllingur en því miður er það ekki alveg eins áhrifaríkt og maður hefði óskað en fín tilraun samt sem áður.
Þessi smásaga er eins og áður segir yfirnáttúruleg hryllingssaga með öllu því sem fylgir. Það sem gerir þessa svolítið sérstaka, að mínu mati, er að það er svolítill r/nosleep keimur af þessu, þ.e.a.s. að manni finnst að sumir kaflar gætu virkað án þess að nota hið klassíska „vakna upp frá vondum draumi en er samt ennþá að dreyma“-bragð. Ég skil vel að höfundurinn vilji láta manni bregða við lesturinn, þetta á jú einu sinni að heita hryllingur en því miður er það ekki alveg eins áhrifaríkt og maður hefði óskað en fín tilraun samt sem áður.
Skipulagið á lestrinum, eða formið, er nokkuð einfalt en virkar mjög vel. Kaflarnir eru dagsettir til að auðvelda og halda flæðinu í lestrinum, væntanlega svo hægt sé að skipta á milli tímabila án þess að flækja hlutina um of með tímaflakki í miðjum kafla. Einfalt og þægilegt, vel heppnað. Sögupersónurnar eru, frá því litla sem við fáum að kynnast þeim, vel heppnaðar því hann gefur hverri einni og einustu eitt eða tvö einkenni sem gerir það að verkum að maður á auðvelt með að muna eftir þeim. Hann er ekkert að flækja söguna að óþörfu með staðarheitum eða ítarlegum útskýringum á fatavali hans Jay Turner, o.s.frv.
Þetta er samt sem áður mjög stuttur lestur. Sagan er ekki nema rétt um 55 blaðsíður og, fyrir mitt leyti, þá hefði þetta mátt vera miklu lengri texti. Spurning hvort þessi smásaga gæti komið betur út í stuttri skáldsögu því mér finnst þetta flottur lestur en að viss atriði koma allt í einu, allt of hratt. Það er auðvitað alltaf hætta þegar um smásögu er að ræða, eins og með margar smásögur þar sem höfundurinn er prufa sig áfram með að skrifa eða jafnvel að leika sér að forminu.
Spurning hvort þessi smásaga gæti komið betur út í stuttri skáldsögu því mér finnst þetta flottur lestur en að viss atriði koma allt í einu, allt of hratt.
Allt í allt þá eru þessi fyrstu kynni mín af Wil Wheaton sem höfundi ansi jákvæð upplifun. Þetta er ekki of þungur lestur, hann gerir vel í að láta sögupersónurnar verða trúverðugri eins og ég nefndi hér að ofan og hann fellur ekki í gryfjuna að láta mann lesa allt of mikið um staðsetninguna, hann heldur sig við efnið.
Þú hefur kannski áhuga á þessu...
Bókarýni: Þitt eigið ævintýri – „hægt að lesa hana sem sögu eða sem leik“ →
Bókarýni: Vélmennaárásin – „nær að vekja áhuga barna á forritun“ →
Spilin sem verða spiluð í fjórðu þáttaröð af Tabletop →
