Bjarki Þór Jónsson skrifar:
Grafir og bein er ný íslensk draugamynd sem Anton Sigurðsson leikstýrir. Með aðalhlutverk fara Björn Hlynur Haraldsson (Hraunið, Borgríki og Sveitabrúðkaup), Nína Dögg Filippusdóttir (Heimsendir, Kóngavegur og Börn) og Elva María Birgisdóttir.
Grafir og bein fjallar í stuttu máli um hjónin Gunnar og Sonju sem lifðu draumalífi. Það breyttist snögglega þegar Dagbjört, dóttir þeirra, deyr og til að gera hlutina enn erfiðari er Gunnar sakaður um ólöglega viðskiptahætti í góðærinu. Þegar Sigurður, bróðir Gunnars, deyr ákveða hjónin að taka dóttur hans í fóstur og sækja hana í afskektu húsi sem Sigurður bjó í ásamt fjölskyldu sinni. Húsið á sér drungalega sögu og fara undarlegir hlutir fljótt að eiga sér stað…
Myndin byrjar ágætlega með áhugaverða og trúverðuga sögu sem nær að draga áhorfandann í myndina. Ekki er vottur af reynsluleysi þeirra sem komu að gerð myndarinnar þar sem kvikmyndatakan og leikurinn eru til fyrirmyndar, en þetta er fyrsta myndin í fullri lengd sem Anton Sigurðsson leikstýrir. Samtölin í myndinni eru vel skrifuð og leikurinn trúverðugur. Myndin er aftur á móti veik sem hrollvekja og draugamynd. Strax í upphafi myndarinnar er reynt að vekja upp óhug áhorfandans með stuðandi hljóðum án þess að hafa náð að byggja upp einhvern ótta. Myndin fókusar á sálrænan hrylling sem því miður nær ekki alveg að virka. Það er ekki nóg að koma með stuðandi hljóð og einstök bregðuatriði þar sem alla dulúð vantar í myndina og því nær hún ekki að vekja upp almennilegan ótta.
Aðra sögu er að segja um drama-hluta myndarinnar. Hann er nokkuð grípandi og er leikurinn til fyrirmyndar. Myndin er aldrei leiðinleg þó vissulega hafi vantað nánast allan hryllingin í hana, en myndin nær samt sem áður að toppa Reykjavik Whale Watching Massacre og Frost í minni íslensku-hrollvekju-bók. Þó svo að almennilegan hryllingin vanti í myndina eru nokkur skot sem ná að láta mann hoppa úr sætinu og lætur kalt vatn renna milli skinns og hörunds. Sömuleiðis eru nokkur skot sem eru virkilega flott tekin með áhugaverðum sjónarhornum sem gerir myndina skemmtilegri að horfa á.
Á heildina litið er myndin ágæt skemmtun. Grafir og bein er heldur væg draugasaga sem nær ekki að vekja upp óhug en nær að koma áhorfandanum á óvart með góðum köflum. Myndina skortir dulúð. Kvikmyndatakan og leikurinn eru til fyrirmyndar og verður áhugavert að fylgjast með Antoni Sigurðssyni, leikstjóra myndarinnar, í framtíðinni.