Mig langar til þess að byrja á því að segja að ég ætla ekki að gefa myndinni stjörnur. Það er eiginlega ekki sanngjarnt að fara að gagnrýna þessa mynd. Ef ég ætti að gagnrýna hana þá væri það eins og knattspyrnudómari sem væri beðinn um að dæma borðtennisleik, það er einfaldlega ekki hægt. Ég fel því lesendum að gefa myndinni stjörnur.
Í gærkvöldi var sérstök sýning í Bíó Paradís á Hard Ticket to Hawaii (1987) í leikstjórn Andy Sidaris, sem einnig framleiðir, skrifar handritið og leikur í myndinni. Ég ætla að gefa mér það að Sidaris sé svona hinn týpíski Bandaríkjamaður, hávær og óhræddur við að segja sínar skoðanir. Hann er svona maður sem myndi fara í stuttbuxum og Hawaii skyrtu upp á Hvanndalshnjúk og ef einhver myndi setja út á það… þá myndi hann gefa hinum sama puttann. En kauði birtist fyrst á tjaldinu og kynnti myndina í upphafi sýningarinnar með Julie Strain sér við hlið, auðvitað var hún fáklædd og daðraði við myndavélina. Sidaris óskaði áhorfendum góðrar skemmtunar og kynnti um leið vefsíðuna sína og aðrar kvikmyndir eftir hann sem hægt er að nálgast þar. Svo hófst fjörið.
Myndin fjallar í stuttu máli um tvo útsendara, Donnu (Dona Spier) og Taryn (Hope Marie), frá The Agency, sem er einhversskonar ríkisstofnun sem líkja má við leyniþjónustu, sem ramba á sendingu af demöntum sem ætluð er glæpaforingjanum Seth Romero. Upphefst barátta milli útsendaranna og glæpagengisins og fá þær stöllur liðstyrk frá Rowdy Abilene (Ronn Moss) og Jade (Harold Diamond) sem einnig eru útsendarar á vegum The Agency. Inn í þetta viðamikla og margslungna plot blandast svo banvæn og ógvekjandi eiturslanga sem á eftir að hafa afdrifarík áhrif á söguna.
Myndin er ein af mörgum B-myndum sem Sidaris hefur framleitt og leikstýrt. Allar innihalda þær fallegar konur og hrausta karlmenn sem hika ekki við að nýta hvert tækifæri til þess að fara úr að ofan og á stundum að neðan. Ég spurði sjálfan mig eftir sýninguna: „Hvað var þetta?“. Myndin er eins og klámmynd en aldrei er beint sýnt kynlíf, aðeins slatti af brjóstum. Myndin fjallar því í raun um brjóst – en ekki demanta, byssur eða klikkaðan snák. Það er ómögulegt að staðsetja myndina á einhverjum skala því Sidaris hefur búið til sína eigin tegund kvikmynda. Já svo mikill snillingur er hann víst.
Það er allt vont við þessa mynd. Leikurinn er hrikalegur, frasarnir kjánalegir, framvindan stefnulaus og öll tæknivinnsla í líkingu við það sem sést í verstu sápuóperum. Það sem gerir þó myndina svona óborganlega skemmtilega er að hún er svo léleg og virðist taka sig alvarlega en um leið gerir hún það ekki. Sver hún sig því í ætt við myndir á borð við The Room eftir Tommy Wiseau. Þó eru sum atriðin mjög frumleg, t.d. upphafstitlarnir á kössunum, hjólabretta atriðið og frisbí atriðið, sem er hreint út sagt magnað. Frasar eins og: „If brains were birdshit you’d have a clean cage.“ og „One man’s dream is another man’s lunch.“ fengu salinn til þess að springa úr hlátri.
Það var fín mæting á sýninguna og virtust flestir skemmta sér gríðarlega vel yfir myndinni. Það er óhætt að segja að eftir sýninguna langaði mann bara í meira. Ég held að næsta mál á dagskrá sé að tryggja sér nokkra vel valda titla frá Sidaris. En fyrir áhugasama er bent á heimasíðu Sidaris hér og einnig má finna á YouTube bráðskemmtilegt viðtal við Sidaris þar sem hann ræðir um kvikmyndina Guns. Þar talar hann af fullri alvöru um að hann sé hugsjóna- og listamaður. Maðurinn hefur svo sannarlega sjálfstraustið á hreinu en líka húmor fyrir sjálfum sér.
Höfundur er Ragnar Trausti Ragnarsson,
fastur penni á Nörd Norðursins.