Nýlega kom hryllingsmyndin Sinister í kvikmyndahús hérlendis, en hún er nýjasta afurð Scott Derrickson, leikstjóra hinnar ágætu The Exorcism of Emily Rose (2005). Einnig eru um borð framleiðendur myndanna Insidious (2010) og Paranormal Activity (2007), en sú fyrrnefnda er að mínu mati ein ef betri hryllingsmyndum síðustu ára. Sinister notfærir sér ýmsar aðferðir sem hafa skelft hrollvekjuaðdáendur síðustu ár, t.d. fundnar upptökur, yfirnáttúruleg fyrirbæri og litla óhugnanlega krakka. Þessar aðferðir hafa reyndar orðið fyrir nokkurri ofnotkun upp á síðkastið, en stundum kemur út mynd sem nýtir þær vel og það er að mestu leyti tilfellið í Sinister.
Myndin segir frá sannsögusakamálahöfundinum Ellison Oswalt (Ethan Hawke) sem flytur með fjölskyldu sinni á nýtt heimili og hyggst skrifa þar nýja bók. Hann fær fljótt viðvörun frá lögreglustjóra bæjarins að honum sé fyrir bestu að flytja annað, en hann hlustar ekki. Það sem fjölskylda hans veit ekki er að morðin sem hann hyggst skrifa um gerðust í bakgarði nýja hússins. Þegar Ellison skoðar háaloft hússins finnur hann sporðdreka og kassa með sýningartæki og myndböndum af morðunum sem gerðust í bakgarðinum ásamt mörgum fleirum. Hann íhugar að skila þeim til lögreglunnar en leggur svo eigin hagsmuni fyrir og ákveður að nota þau til að hjálpa sér við skrifin. Bækur Ellisons hafa ekki notið velgengni í nokkurn tíma og gefið er í skyn að vegna hans hafi lögreglumál farið úrskeiðis þar sem að rannsókn hans hafi óbeint hjálpað morðingjanum. Með nýju bókinni ætlar Ellison sér að endurheimta velgengnina og orðspor sitt. Hann vinnur oft langt fram á nótt og þegar hann horfir á myndböndin, sem eru vægast sagt truflandi, byrjar hann að sjá ógnvæginlega hluti gerast í kringum sig. Hann kemst sífellt nær því að leysa ráðgátuna um morðingjann, en hættir lífi sínu og fjölskyldu sinnar í leiðinni.
Það sem er áberandi vel gert í þessari mynd eru „fundnu upptökurnar“ sem teknar voru upp á Super 8 tökuvél til að sýna hversu langt aftur hægt er að rekja morðin. Myndefnið vekur svo sannarlega upp óhug hjá áhorfanda og tónlistin sem spiluð er undir gerir hryllinginn þúsund sinnum kraftmeiri. Christopher Young er mikill reynslubolti í tónsmíði fyrir hryllingsmyndir og hefur meðal annars samið tónlist fyrir A Nightmare on Elmstreet 2 (1985), Hellraiser (1987), The Grudge (2004) og The Uninvited (2009). Í þessu tilviki eru það óhugnalegar „lúppur“ með óskýrum röddum sem vekja að öllu jöfnu mestan hroll og þær snarvirka, a.m.k. á mig. Upptökurnar spila mikinn þátt í myndinni og eru sumar spilaðar aftur og aftur. Þó að hér sé um að ræða eins konar snuff myndbönd er lítið um blóð og ofbeldi, heldur er einhver sjúkleg ró yfir þeim sem gerir þau áhrifameiri fyrir vikið. Filmurnar eru svo merktar með í stíl við sakleysislegar fjölskyldumyndir til að undirstrika andstæðuna við innihaldið.
Sagan er nokkuð góð sem hjálpar áhorfandanum að upplifa hryllinginn, en hún er alls ekki gloppulaus og sum atriði hefði klárlega mátt bæta.
Sagan er nokkuð góð sem hjálpar áhorfandanum að upplifa hryllinginn, en hún er alls ekki gloppulaus og sum atriði hefði klárlega mátt bæta. Þegar maður sér „vonda kallinn“ fyrst áttar maður sig ekki almennilega á hvað maður er að horfa á og það gerir hann svo miklu hryllilegri. Þegar líður á myndina verður hann því miður greinilegri og missir næstum áhrifamáttinn algjörlega undir lokin. Á myndböndunum virðist einhver ójarðnesk vera birtast en þegar hún sést svo utan þeirra sér maður lítið annað en mann með grímu. Gítarleikarinn í Slipknot hefði alveg eins geta staðið þarna og þess vegna virka bregðuatriðin misvel. Pælingarnar á bak við vonda kallinn, eða Mr. Boogie eins og hann er kallaður, eru hins vegar nokkuð áhugaverðar. [Restin af þessari efnisgrein inniheldur smávægilega spilla svo ekki lesa ef þú vilt ekki fræðast meira um veruna.] Eftir að Ellison fær hjálp frá dulspekisprófessor til að rýna í tákn sem birtist ítrekað í myndböndunum kemst hann að því að Mr. Boogie er í rauninni heiðið goð að nafni Bughuul sem rænir krökkum og tekur þá inn í eigin heim. Útlit þess er sótt í hefðbundið útlit svartmálmshljómsveita og andlit þess ekki ólíkt líkmálningunni sem þær nota. Goðið kemst í tæri við okkar heim í gegnum myndbandsupptökur og þess vegna verður það öflugra með auknu áhorfi Ellison. Myndböndin virðast meira að segja taka upp á því að spila sig um miðja nótt án hjálpar hans.
Það sem heldur sögunni uppi er m.a. leikurinn hjá Ethan Hawke, sem stendur sig vel sem rithöfundur í von um að endurheimta forna frægð. Þó hann meini vel, sinnir hann fjölskyldu sinni nokkuð illa með að flytja þau inn í slíkt húsnæði og það hefur sérstaklega slæm áhrif á krakkana. Á tímabili minnir hann nokkuð á Jack Torrance úr The Shining (1980), en fer þó aldrei yfir strikið líkt og sú persóna gerði. Michael Hall D’Addario á líka hrós skilið fyrir frammistöðu sína sem sonurinn Trevor og á hann heiðurinn af einu af óhugnalegri atriðum myndarinnar. Eiginkonan Tracy er leikin af Juliet Rylance og persóna hennar er ef til vill sú ómerkilegasta. Hún birtist rétt svo inn á milli til að minna á tilvist sína og þegar hana grunar að nýja húsið sé í nánd við morðvettvang vill hún ekkert heyra og kýs að búa í afneitun.
Þrátt fyrir smávægilega galla í sögu myndarinnar og misgóða birtingu á vonda kallinum þá finnst mér myndin vera vel heppnuð og tekst meira að segja að bregða vönum hrollvekjuáhorfanda stöku sinnum. Það mikilvægasta er að hún skildi eitthvað eftir og það var enn hrollur í mér þegar ég fór að sofa eftir myndina, en það gerist mjög sjaldan í mínu tilfelli. Ég rek það aðallega til fundnu upptakanna og tónlistarinnar, en þetta tvennt gerir myndina að því sem hún er. Sinister tekst að byggja upp virkilega óhugnalegt andrúmsloft og færir okkur dularfullan morðingja, en eins og allt of margar myndir tekst henni ekki að halda dampi til loka. Hún verður hins vegar aldrei slæm og þrælvirkar fyrir þá sem velta sér ekki upp úr smáatriðum.
Höfundur er Andri Þór Jóhannsson,
fastur penni á Nörd Norðursins.