Kvikmyndarýni: Sucker Punch

Sucker Punch fjallar um unga stúlku, Babydoll, sem hefur átt erfiða fortíð. Myndin gerist að mestu leyti innan veggja geðveikrahælis sem Babydoll og fleiri stúlkur hafa endað á. Stúlkurnar eru fengnar til að dansa fyrir og þóknast ríkum og siðspilltum karlmönnum. Í hvert skipti sem Babydoll byrjar að dansa hverfur hún inn í annan heim sem er fullur af ævintýrum, hasar og vísindaskáldskap.

Sagan í Sucker Punch gerist þar af leiðandi í tveimur heimum; í raunverulega heiminum og fantasíu heimi Babydoll. Sagan í raunverulega heiminum byrjar ágætlega en þynnist mjög fljótt út í langdregna og óspennandi sögu. Aftur á móti er sagan sem gerist í fantasíu heiminum algjört augnakonfekt og hentar kvikmyndahúsum einstaklega vel. Þar er óspart fylgst með ferðum byssukúlna, hægt á tímanum, splæst í ansi margar sprengingar og er heimurinn bókstaflega troðfullur af tæknibrellum og öðru augnayndi. Aftur á móti er sagan álíka innihaldslaus og óspennandi í báðum heimunum.

Auk tæknibrellna er ansi góð tónlist í fantasíu heimi Babydoll. Tónlist frá Björk og Emilíönu Torrinieru meðal annars notaðar í myndinni, en auk þeirra má heyra tónlist frá Skunk Anansie og Emily Browning. Mér fannst lagið hennar Bjarkar, Army of Me, í sérstakri Sucker Punch útgáfu gera sérstaklega góða hluti.

Unga ástralska leikkonan og módelið Emily Browning fer með hlutverk Babydoll í myndinni, en hún lék áður í The Uninvited (2009) og lék Violet í Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events (2004). Aðrar leikkonur myndarinnar eru líklegar til að vera módel líkt og Emily og myndu flestar falla vel í kanínublað Heffners.
Myndin er skrifuð af Steve Shibuya og Zack Snyder, sem leikstýrir henni þar að auki. Snyder hefur gert garðinn frægann meðal annars með því að skrifa og leikstýra 300 (2007), auk þess leikstýrði hann henni, Dawn of the Dead (2004) og Watchmen (2009). Þær kvikmyndir sem Snyder hefur leikstýrt líta fáránlega vel út, en sumir vilja fá almennilega sögu samhliða því.

Ég myndi hiklaust mæla með þessari mynd í stóra salnum í hvaða kvikmyndahúsi sem er – en heima í stofu í litla sjónvarpinu er ég ekki svo viss. Mér leið eins og að ég hefði verið að horfa á eitt langt, og fáránlega, flott tónlistarmyndband. Augun mín grétu af gleði, en heilinn fór heim í þunglyndi. Þeir sem fíla Snyder ættu ekki að verða fyrir vonbrigðum með þessa mynd.

Tvær stjörnur fyrir tæknibrellur og útlit myndarinnar, en hálf stjarna fyrir söguþráð og leik. – Það má jafmvel bæta aukastjörnu við ef viðkomandi fer á hana í bíó.

Stikla fyrir Sucker Punch