Leikjanördinn er búinn að nota mest af frítíma sínum í Bloodborne síðustu vikur en nú er kominn tíma til að pakka saman og kveðja Yharnam. Fólkið þarna var vingjarnlegt og þetta er fallegur og bjartur bær en samgöngur á milli staða voru of hægar. Ég mun eflaust snúa til baka seinna og endurnýja kynni mín við Aríönnu og Iosefku. En í alvöru talað þá er Bloodborne hreint frábær leikur og ég hlakka mikið til að spila hann aftur seinna, sérstaklega þegar þeir gefa út viðbót við leikinn (á eftir að klára hann tvisvar og sigra Drottninguna í Chalice Dungeons fyrir platínum).
Bloodborne kveikti samt undir masókistanum í mér svo að ég greip Lords of the Fallen (PS4), sem er undir miklum áhrifum frá Dark Souls, á skyndisölu á PSN. Hann er samt nógu öðruvísi til að hafa gaman af honum. Þú ert hrikalegur harðhaus, dæmdur glæpamaður, en einhvers konar galdrakall hefur frelsað þig til að hjálpa honum að berjast við illa lávarða. Þessir lávarðar eru “bossar” LotF í anda Dark Souls leikjanna og þessi þrír sem ég rakst á eftir eina kvöldstund með leiknum voru bara þokkaleg áskorun. Þeir eru ekki eins mikið áfall og fyrstu bossarnir í Dark Souls leikjunum, maður sér tiltölulega fljótlega hver taktíkin þarf að vera. En er ég bara á fyrstu klukkutímunum í leiknum en mér líst bara ágætlega á gripinn. Hann lítur vel út.
Einnig tók ég aðra kvöldstund í Dishonored og mér líst vel á hann líka. Sá er á PS3 og maður tekur þokkalega eftir muninum í grafík og umhverfinu eftir að hafa spilað flotta leiki á PS4. En spilunin er skemmtileg og stíllinn á leiknum er hressandi. Þetta er fyrstu-persónu skotleikur sem þú getur spilað sem “stealth” leik í takt við Thief (kunnugir segja samt að þessi sé mun betri en nýjasti Thief). Hann á sér stað í einhvers konar “cyberpunk” konungsdæmi þar sem þú ert ásakaður um að hafa banað drottningunni. Þú ert súperdrápsmaskína en ég hef ákveðið að spila hann án þess að drepa nokkurn eða setja í gang viðvörunarkerfi. Seinna í leiknum skilst mér að ég fái galdra sem hjálpa með það.
Strákar leikjanördsins eru að spila Little Big Planet 3 á PS3 og hann lítur ágætlega út. Eitthvað er um nýjungar frá upprunalega LBP en formið er það sama. Það eru samt talsvert langir hleðslutímar á milli borða. Annað í róteringu eru smáleikirnir “Tower of Guns” sem er snýst bara um að skjóta, skjóta og skjóta aftur alls konar fljúgandi róbóta og risabyssur. Það er Rogue Legacy stíll á þessu þ.e.a.s. þú styrkist smátt og smátt eftir hvern leik því að það bætast við hlutir og byssur sem þú getur notað. Fínn leikur ef þú vilt spila leik sem krefst ekki mikils af þér og þú vilt bara skjóta hluti.
https://youtu.be/VnY21Fg5G1Y
Nokkurs konar andstæða hans er svo Never Alone sem ég fékk líka í gegnum Playstation Plus. Þetta er svona umhugsunarvekjandi leikur sem kynnir manni fyrir menningu eskimóa í Alaska. Þú er Nuna, lítil stelpa sem lendir í slæmu veðri og þaðan af verra en er bjargað á einum tímapunkti af heimskautarefi sem fylgir manni það sem eftir er. Þessi er mjög fínn að spila með öðrum, ég er núna að spila í gegnum hann með eldri stráknum mínum og hann er þægilega stuttur sem vantar dáldið í marga leiki. Ég kann vel við einstaka stuttan leik (besta dæmið er Journey) sem er samt það fágaður og góður að hann skilur eitthvað eftir. Never Alone kemst í þann hóp.
