Leikjarýni: Remember Me

Hasar- og sæfæleikurinn Remember Me frá Capcom kom í verslanir fyrr í sumar á PC, PS3 og Xbox 360. Í leiknum fer spilarinn með hlutverk kvenhetjunnar Nilin sem þarf að berjast gegn óvinum sínum í heimi þar sem minningar eru verðmæti og heilaþvottur daglegt brauð.

Leikurinn gerist árið 2084 í Neo-Paris (framtíðar útgáfu af Parísarborg) þar sem minningar eru aðgengilegar og hægt er að eyða þeim út, breyta eða bæta nýjum minningum við. Fyrirtækið Memorize hefur sérhæft sig í að breyta minningum fólks til hins betra og með aðstoð þeirra getur þú haldið í góðu minningarnar og hent þeim slæmu út. Það líður ekki á löngu þar til minningarhakkarinn Nilin, aðalsöguhetja leiksins, kemst að því að ekki er allt með felldu og að skuggalegir atburðir eiga sér stað á bakvið dyr fyrirtæksins.

Minningarhakkarinn Nilin

Spilarinn stjórnar Nilin, ungri konu sem vaknar upp í Memorize með litlar sem engar minningar. Upp úr þurru nær Edge samband við hana strax í byrjun leiksins og útskýrir fyrir henni að hún sé einn af bestu minningarhökkurum – en minningarhakkari er hakkari sem getur hakkað sig inn í minningar fólks og breytt þeim. Það er þægilegt að stjórna kvenhetjunni Nilin og leikurinn útskýrir vel fyrir spilaranum hvert takmarkið er að hverju sinni og hvernig spilarinn getur framkvæmt ný brögð sem hann lærir í gegnum leikinn.

Remember Me

París framtíðarinnar

Neo-Paris er lifandi listaverk. Nilin ferðast um fjölbreytta staði í borginni og sér spilarinn glitta í þekkt kennileiti eins og t.d. Eifel turninn, Sigurbogann, og Bastillutorg. Mikil vinna hefur verið lögð í sköpun þessarar dimmu borgar og alveg nauðsynlegt að stoppa af og til í leiknum til að dást af útsýninu og skoða smáatriðin.

Fjórþætt spilun

Spilun leiksins skiptist í þrjá hluta; bardaga, klifur, minningarspilun og minningarhökk. Flæðið milli þessara þriggja hluta er mjög gott og nær að gera spilunina nokkuð fjölbreytta.

Bardaga hluti leiksins er nokkuð hefðbundinn þar sem spilarinn ýtir á takkarunur til að framkvæma hin og þess brögð. Með tímanum lærir Nilin fleiri brögð og getur spilarinn breytt eiginleikum höggana, þannig getur spilarinn til dæmis stillt að við hvert högg sem lendir á andstæðingnum fær Nilin smá líf. Þessar breytingar geta haft áhrif á hvernig leikurinn er spilaður og hvaða taktík spilarinn notar í bardögum. Nilin er með nokkur ofurbrögð, en með þeim fær Nilin tímabundna krafta sem auðveldar henni að stúta óvinum. Mitt persónulega uppáhald er „bomban“ þar sem Nilin festir litla sprengju við einn af óvinunum og stekkur í burtu og – kabúmm!

Nilin klifrar mjög mikið í leiknum. Upplifunin er langt frá því að vera eitthvað í líkingu við Assassin’s Creed þar sem spilarinn getur hoppað og klifrað nánast hvar sem er, heldur þarf hann að fylgja línulegri leið um Parísarborg. Þetta er tilvalinn tími til að skoða fegurð borgarinnar, en sjálf spilunin er frekar slöpp, einhæf og hæg.

Í minningarspilunar hluta leiksins hefur Nilin stolið minningum frá öðrum og hermir eftir minningunum til að komast á nýja staði. Það leynast nokkrar ágætar þrautir inn á milli en yfir höfuð eru þær mjög auðveldar, stundum of auðveldar. Minnigarhökkin fannst mér aftur á móti mjög skemmtileg nýjung. Þar er takmarkið að breyta minningum fólks þannig að persónuleiki þeirra breytist. Hver minning inniheldur stutt atriði sem spilarinn þarf að spóla í gegnum og breyta með því að eiga við nokkrar villur (glitches). Litlar breytingar geta haft stórar afleiðingar og gaman að sjá „butterfly effect“-in sem litlu breytingarnar hafa.

Þó svo að klifur- og minningarspilunin bjóði upp á rólega og (of) auðvelda spilun nær bardaga hluti leiksins og minningarhökkin að bæta það upp. Það nær að myndast gott flæði á milli þessara fjögurra þátta sem virka mjög vel saman.

Remember Me

Þegar á botninn er hvolft

Á heildina litið býður Remember Me upp á vel heppnaða sæfæ stemningu, með flottri framtíðarborg og fjölbreyttri spilun og sagan nær að halda manni við efnið án þess að það bitni á spiluninni. Helsti ókostur leiksins er hve auðveldur hann getur verið á köflum, en eins og ég tek fram í gagnrýninni ná aðrir hlutar að bæta upp fyrir það. Grafík leiksins er til fyrirmyndar og skemmtilega óhefðbundin tónlistin smellpassaði við stemninguna í leiknum. Líftími leiksins er ekkert mjög langur og engin fjölspilun er til staðar, en það er samt sem áður klárlega þess virði að spila þennan og upplifa listaverkið í eigin persónu.