Bókarýni: Hringurinn eftir Mats Strandberg og Söru Bergmark
Hringurinn eftir Mats Strandberg og Söru Bergmark Elfgren í þýðingu Þórdísar Gísladóttur er margverðlaunuð sænsk unglingabók frá 2011, í fyrra gaf Bjartur bókina út á Íslandi. Hringurinn (sæ. Cirkeln) er fyrsta bók í þríleik og er von á þýðingu bókar númer tvö í þríleiknum nú í haust.
Hringurinn er það sem á ensku myndi kallast Young Adult bók en myndi á íslensku útleggjast sem unglingabók, mér finnst það hugtak ekki ná nógu vel utan um þessa bókmenntategund, sérstaklega ekki þegar um er að ræða bók eins og Hringinn sem fjallar um unglinga á menntaskólaaldri. Sumir kjósa að tala um táningabækur fyrir þennan eldri ekki-lengur-barn-en-ekki-orðinn-fullorðinn hóp en svo má líka færa rök fyrir því að flokkun sem þessi fæli lesendur frá og sé aðeins til trafala, sérstaklega þegar um er að ræða bók eins og Hringinn sem að mínu mati gengur vel ofan í fullorðið fólk. Barna- og unglingabækur eru ekki óæðri eða síðri bókmenntir, síður en svo, góðar bækur eru alltaf góðar bækur.
En að Hringnum. Sagan fjallar um 6 stelpur sem skyndilega er hent inn í hringiðu yfirnáttúrulegra atburða þegar þeim er tilkynnt að þær séu hinar útvöldu, nornir sem eigi saman að berjast gegn hinu illa. Stelpunum líst alls ekki vel á þetta, fyrir utan hið augljósa að fáir myndu segja „já ókei, hvenær eigum við að byrja“ þegar slíku hlutverki væri þröngvað upp á þá eru þessar stúlkur jafn ólíkar og þær eru margar og alls engar vinkonur, sumar þeirra reyndar svarnar óvinkonur. En þær verða að taka höndum saman því nú þegar hefur hið illa myrt sjöunda meðlim hringsins og mun ekki hætta fyrr en það sigrar þær allar.
Sagan er gífurlega spennandi, strax í fyrsta kafla var ég orðin ánetjuð, ég fékk gæsahúð og hjartað sló örar, þetta var vægast sagt upplifun.
Sagan er gífurlega spennandi, strax í fyrsta kafla var ég orðin ánetjuð, ég fékk gæsahúð og hjartað sló örar, þetta var vægast sagt upplifun. Þessi upplifun í fyrsta kafla fleytti mér í gegnum næstu kafla þar sem fátt gerist en lesendur fá að kynnast persónum. Sá hluti bókarinnar hefði mögulega getað orðið þurr þar sem við kynnumst aðstæðum og lífi sex aðalpersóna en höfundar hafa slík tök á persónunum að mér leiddist aldrei. Persónurnar eru raunsæjar, þær hafa dýpt og ég gat samsamað mig með þeim öllum og á tímabili fannst mér eins og ein persónan gæti verið tekin upp úr upplifunum mínum á unglingsárunum! Sjónarhorn frásagnarinnar hoppar milli aðalpersóna en er þó aldrei hjá tveimur af stúlkunum í nornahringnum, fyrir vikið eru þær tvær nokkuð flatari persónur en hinar fjórar og kemst önnur þeirra nálægt því að verða nokkurs konar bókmenntaleg týpa. Ég ætla að giska á að þetta hafi verið fyrirfram ákveðinn hluti af fléttunni og í næstu bókum verði þessi persóna flóknari og öðlist meiri dýpt.
Mér fannst undravert hvernig tveir höfundar gátu náð að lýsa þessum gjörólíku persónum svo vel sem þau gerðu, það lýsir að mínu mati miklum hæfileikum og gæðir söguna auknu gildi. Þetta er ekki eins og hver önnur fantasía, þetta er svo miklu meira. Í bókinni sameinast hið besta úr fantasíum við hið besta úr norrænu unglingaraunsæi og út kemur hin mesta snilld.
Eftir þennan lofgjörðarsöng væri kannski eðlilegt að tína til einhverja galla en mér fannst bókin bara það góð að þótt það séu einhver örfá atriði sem ég hefði viljað hafa öðruvísi er það svo mikill tittlingaskítur að það tekur því ekki að nefna það. Ég ætla því bara að ljúka þessu hér á því að segja að ég mæli með þessari bók fyrir hvern þann sem hrifinn er af fantasíum sem og þann sem er meira fyrir raunsæjar bókmenntir því í þessari bók má finna hina fullkomnu blöndu þessa tveggja heima.
Höfundur er Védís Ragnheiðardóttir,
nemi í íslenskum fræðum við Háskóla Íslands.
Forsíðumynd:
Wikimedia Commons (wood) og bókakápa Hringsins.
Þú hefur kannski áhuga á þessu...
Leikjavarpið #35 – Viðtal við Ara Þór hjá Epic Games →
Bókarýni: Þitt eigið ævintýri – „hægt að lesa hana sem sögu eða sem leik“ →
Smásögurýni: Dead Trees Give No Shelter eftir Wil Wheaton →
